محمدرضا تاجیک، تئوریسین اصلاح‌طلب و از حامیان اغتشاشات 1401 در بخشی از یک یادداشت که انصاف‌نیوز آنرا منتشر کرد، نوشته است:

“شاید بتوان جامعۀ امروز ایران را «جامعۀ تردید و پرسش» نامید، اما شاید کمتر بتوان نهاد قدرت مسلط در ایران امروز را «نهاد تدبیر و پاسخ» دانست. در این شرایط، چنانچه اهالی قدرت از «روی‌گرداندن» روی نگردانند و با تردیدها و پرسش‌های فزایندۀ جامعۀ مردمان، مواجهه‌ای از سر مسئولیت و عدالت نداشته باشند، باید شاهد تعمیق و گسترش (و به‌تبع، رادیکالیزه‌ و ستیهنده‌تر شدن) روی گرداندن اکثریتی از آحاد جامعه از نهاد حکومت و قدرت باشیم.“[2]

*ضرب‌المثلی وجود دارد که می‌گوید:”آنکه به خواب رفته را می‌توان بیدار کرد ولی کسی که خودش را به خواب زده باشد هرگز بیدار نمی‌شود”.

ادعای تاجیک مبنی بر پاسخگو نبودن حاکمیت امروز ایران را اگر با توجه به ضرب‌المثل پیش گفته و البته با عنایت به سوابق اغتشاش‌محور تاجیک بخوانیم؛ آنگاه همه چیز برای یک ذهن منطقی در جای خود قرار خواهد گرفت.

“بانیان آشوب” مادام که هست و نیست خود را در به خیابان کشاندن مردم می‌جویند؛ نه هیچ پاسخی می‌شنوند و نه هیچ قصدی برای اقناع شدن دارند.

آنها صرفا با شنیدن “ملودی خشونت” به وجد می‌آیند و طبعا در این مسیر هیچ عقلانیتی در کار نیست.

حاکمیت ایران به لحاظ عقلانی پاسخ تمام شبهات را می‌دهد.

لکن نمی‌توان انتظار داشت کسی که قبل از اغتشاشات 1401 گفته بود “دلیلی برای صبر مردم نمی‌بینم”، کسی که اغتشاشات 1401 را “جشن جنبش با خشونتی الهی” توصیف کرده بود و هم‌او که دست به تحریم انتخابات زد؛ قصدی برای اقناع شدن و یا دعوت مردم به قضاوت عقلانی در قبال پاسخ‌های حکومت اسلامی داشته باشد.

آقای تاجیک فرد با مطالعه‌ای هستند. لکن مطالعه بدون عقلانیت و عقلانیت بدون تصمیم بر سر نفسانیت؛ هیچ انتفاعی برای عاقبت‌بخیری و سعادت نخواهد داشت!