محمدرضا تاجیک، تئوریسین اصلاح‌طلب و از حامیان آشوب و تحریم انتخابات، به تازگی در یادداشتی پیرامون نسبت حکومت و جامعه فعلی ایران نوشته است:”در جامعه امروز ما عده‌ای از اهالی قدرت؛ جامعه و مردمانش را شبیه خویش می‌پسندند. روایت و حکایت اینان، حکایت آن فرد است که داشت از معشوق خویش نقاشی می‌کشید و تلاش داشت معشوقش شبیه نقاشی‌اش شود، نه بالعکس. به دیگر بیان، اینان بر این میل و اراده‌اند تا جامعه را به صورت و سیرت خویش بگردانند. زهرِ منیت‌شان بر کیمیای محبت غلبه دارد، لذا جز خود نمی‌بینند و برنمی‌تابند. بسیار مایلند که گفتِ دیگران (جامعه مردمان) از گفت آنان رهبر و بی‌گفت آنان مضطر شود. در سودای آنند که گفت‌شان بر گفت دیگران راکب شود، گفتِ دیگران را گفتِ آنان تزئین کند و تمامی آحاد جامعه بپذیرند که گفتِ آنان بر گفت‌شان سبق دارد و شرافت.”

به گزارش اعتمادآنلاین، او در ادامه اظهارات خود می‌افزاید:‌ از مردمان، قرب نوافل را طلب می‌کنند. کس را تا کس است، در عالم آنان بار نیست. به ‌ظاهر از حقایق و دقایق عالم می‌گویند و بر هر پدیده‌ای حکمی جاری می‌سازند، لیک در باطن صفیر و دامند و هیچ حکمی را بر احوال و رفتار خویش نمی‌پسندند. کار پاکان را قیاس از خود می‌گیرند، سحر خود را معجزه می‌نمایانند. نقش باغبان جامعه را زیبنده خود می‌دانند و حق جدا کردن نهال‌ها و گیاهان «مفید» از «هرز» و تکثیر و پرورش گیاهان مفید و از بین‌ بردن گیاهان هرز را وظیفه ذاتی خود می‌دانند. اینان، همچنین نقش “جراح / درمانگر” جامعه و تشخیص ضابطه سلامت و طبیعی ‌بودن و تعریف و ترسیم مرز میان سلامت و بیماری را از قدیم نقش خویش می‌پندارند.

تاجیک در بخش پایانی این نوشته خود تصریح می‌کند: از این ‌رو، هیچ منطقه‌الفراغی برای تفاوت‌ها و تمایزها باقی نمی‌گذارند و هر کس را که به طریقت و شریعت آنان درنیاید، سوی تفته دوزخی پرتاب می‌کنند. اینان نمی‌دانند یا نمی‌خواهند بدانند که زین ‌سو که می‌روند یکی دریای هول هایل‌ست و خشم توفان‌ها؛ و دیری نخواهد پایید که بیش از گذشته در میان مردمان آنچه می‌خواهند نمی‌بینند و آنچه می‌بینند نمی‌خواهند.[1]

*اگر بخواهیم کمی از نزدیک‌تر به اظهارات تاجیک نگاه کنیم؛ او در حالت لغو قرارداد اجتماعی و تصور بی‌دولتی چنین حرف‌هایی را مطرح کرده است و اگرچه “عده‌ای از اهالی قدرت” را مخاطب قرار داده اما همه‌ی سازه قدرت را هدف گرفته است.

مع‌الوصف کیست که نداند جوامع انسانی بر اساس عقلانیت و قرارداد اجتماعی به حکومت و قانون نیاز دارند و قانون هم یعنی باید و نباید عقلانی! (حرف‌های تاجیک درباره قرب نوافل صحیح نیست و مثلا حاکمیت ایران هیچ نظر یا تشریعی درباره لزوم نماز جماعت خواندن مردم ندارد. همچنانکه به حکم قانون بر حفظ حجاب در محیط اجتماع تأکید دارد)

و اکنون تاجیک به جای آنکه به مخاطبانش، به جوانان و به قاطبه مردم توضیح بدهد که همگی مکلّف‌اند از قوانین معقول حکومت در هر زمینه‌ای پیروی کنند و آسمان در همه جای دنیا همین رنگ است اما با جهالت همراه می‌شود و تقلا می‌کند که از فضای بی‌دولتی و بی‌نظارتی بهشت بسازد و اعمال قانون را مذمت کند.

تمنای تاجیک مبنی بر اینکه “در میان مردمان آنچه می‌خواهند نمی‌بینند و آنچه می‌بینند نمی‌خواهند” هم نقش بر آبی است که تازگی ندارد.

او سال‌هاست که درباره برافتادن نظام اسلامی و پشتگرمی دادن به هنجارشکنان خیابانی محتوا تولید می‌کند. محتوایی که باید بدانیم قرار نیست انتفاعی به مردم یا حکومت برساند بلکه صرفا و فقط قرار است به فرجامی منتج شود که شهوات تاجیک و یارانش علیه نظام و ایران اسلامی به ارضا بیانجامد.

مردم و جوانان باید در این زمینه هوشیار باشند.